''o''nun için...huLYA
Posted''Karanlıktan çıkıp,aydınlığı bulabilmek''
Hepimizin dileği bu değil midir?
Artık ezber haline gelmiş,
her zorluğu açacak sandığımız anahtar cümle bu değil midir bizim için?
Korkarız neticede karanlıktan,yolumuzu bulamamaktan.
Işıktır her şeyi aydınlatan,pembeyi pembe yapan;ayıran siyahtan. Sorgulamayız bu yüzden bazen ışığın kaynağını. Aradığımız şey çıkmaktır karanlıktan.Önemi var mıdır ne ile aydınlandığımızın?
Oysa ki bana sorarsanız ben daha bir korkarım aydınlıktan. Karanlıktaki gibi gizlemez ki insanı. Saklamaz yaralarını,iyice çıkartır ortaya.
Büyük yanılgılara düşüren de ışıktır insanı. Kimi zaman görmezden geldiğin en değersiz
şeyleri öyle parlatır ki; bir anda ''o'' farklı olur.
Sana ışığı,parlaklığı,güzellikleri vaad etmeye başlar. Görmezden gelebilir misin?
Kapılır gidersin sonunda.
En kötüsü de karanlıktaki bir insan bir anda görmesidir o ışıltıyı.Çölde kalmış gibi seraplara sarılacak kadar çaresiz bir insana neler ifade edebileceğini anlayabilir herkes,hepimiz hayatındabir kez kanmamış mıdır ''o''na?
Aşkı aşk yapanın da o ışıltı olduğunu düşünmüşümdür hep.
Her şey gitse de akılda kalmaz mı
sevgilinin ışıl ışıl gözleri; ağlarken inci gibi parlayan gözyaşları? O gidince ışığını kaybetmez mi insan? Karanlıkta kalmaz mı?
En güzel yalanlar en güzel paketinde o ışıl ışıl gözlerle sunulmamış mıdır?
Gittiğinde anlarsın ancak o ışıltının ardında ne büyük acıları ne üzüntüleri getirebileceğini.
Bir olur karanlıkla yalnızlık.Kendi karanlığına çekilirsin;o sana yalan söylemez.O mutluluğu da yaşatmaz evet ama zaten korkmaya başlarsın mutlu olmaktan da.Bilirsin en büyük yıkımın mutluluğun ardından geleceğini. Sevmeye başlarsın karanlığı.
Tüm karanlıkları benimsemeye başlarsın. Önce yüreğinin ateşini söndürürsün bozmasın karanlığını diye. Son nefesinle üflersin yüreğindeki ateşe. Zaten titreye titreye yanıyordur zor olmaz söndürmek...
''Evet başardım! Benimdir artık tüm karanlıklar.''
Son anda bir şey farkedersin. Tek bir ateş yanıyor mu hala?
''O''nun gözlerinde kalınca her şeyin,unutursun kendi gözlerinin o son bir umut yanan ışığını.
Bu noktada ikiye ayrılır insan. Ya bilirsin ki sen istedikçe o ışık asla sönmez,ya da onu da söndürür bitersin. Seçilmez olursun; herhangi bir şeymiş gibi.
Ben seçimimi yaptım.
Dedim ya severim karanlıkları.
S'onsuza kadar..
This entry was posted
on 07:03
.
You can leave a response
and follow any responses to this entry through the
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
.