her şey ne kadar da güzel derken.. günün mimarlarından olmadığı için sanki bile bile aklımı karıştıran biri... bir anda size hesap soruyor.. cevap vermenize dahi izin vermiyor.. iki cümle... sadece iki cümleyle allak bullak bi halde bırakıp gidiyor konuşmayı...benim bencilliğimden bahsederken ..nasıl olur da kendisinin bencillik ettiğinin farkına varamıyor?

bu kez kendi bencilliğim olmamalı neden.. yetemiyorum.. kendi mutluluklarıma bile tam sevinemezken bir başkasını mutlu etmek için nasıl yetebilir ki bi insan?..

bunları o kişiye söyleyemezsiniz.. artık uğraşmaya gücüm yok da diyemezsiniz... ''işte insan böyle kendinden harcar''

elimden gelen tek şey olarak susacağım... benimle bir daha asla konuşmayacağını bile bile de olsa...