pembe bir defter kapağı... üzerinde tüylü pembe kalpleri olan.. defteri eline aldığında ilk olarak ne düşünürsün hakkında?
sevgiler yazılmıştır, kim bilir ne kadar çok umut yüklenmiştir satırlarına... mutluluklarını da, hüzünlerini de yazarsın sayfa sayfa. ilk sayfaya bulutlar çizersin, masmavi.. fotoğraflar yapıştırırsın.. anılarını yazarsın.
gün gelir senin hüznüne de sırdaşlık eder... yazarsın da yazarsın..olur ya, ''aşk'' yazdığın kelimelerin ıslanır gözyaşınla... yağmur yağdırırsın içindeki tertemiz gelincik tarlasına. bir sonraki sayfayı çevirirsin, aylar önce,defteri ilk aldığın zaman çizdiğin resmi; çiçeklerin içinde koşan kırmızı elbiseli küçük kız resmini görürsün =) işte o an silersin gözyaşlarını; çünkü o resmi çizen de sensin, defterinin yapraklarını gözyaşlarınla sulayan da... o an tekrar inanırsın kendine, güneş açar işte gökyüzünde... 'yağmurdan sonra' açan güneş gibisi yoktur ki... gökkuşağını görürsün, mis gibi toprak kokusunu duyarsın.. ve en önemlisi, 'sen', yeniden, sen! olursun. zaman sonra anlarsın ki o yağmurlar senin gelincik tarlanı beslemiş, güçlendirmiştir, yeniden kırmızıya boyamana yardım etmiştir gelincik yapraklarını. yağmur yağarken yalnız hissedersin,o an gözlerin görmez işte, sen yeniden umutla dolana kadar bakmamışsındır etrafına, ama sevdiklerin yağmurda da hep yanında olmuştur =)
hayat öyle ilginçmiş ki, ne yaşarsan yaşa,acıyı atlatma gücü verirmiş insana.. ve yine öyle ilginçmiş ki, daha çok güçlendirirmiş insanı her defasında. yeter ki sen kendine güvenecekmişsin, inanacakmışsın :)